به گزارش مشرق؛ آقای رسول منتجب‌نیا قائم‌مقام حزب اعتماد ملی، در بخشی از صحبت‌های خود در یک همایش سیاسی گفته است: از خداوند می‌خواهم که عیدی ما را آزادی عزیزانی که در حصر هستند قرار بدهد، زندانیان سیاسی بی‌گناهی که سال‌ها از حقوق اجتماعی محروم هستند و امیدواریم این سه نفر (میرحسین موسوی، کروبی، زهرا رهنورد) آزاد بشوند. ما هر کجا که می‌رویم یاد و نام آنها در خاطره‌ها و مجالس زنده است.
وی گفته است: امیدواریم خداوند آزادی آنها را فراهم کند!
به گزارش فارس، استمداد طلبیدن از ذات پاک حق‌تعالی و حتی شفیع قراردادن ائمه اطهار و روزهای مقدس برای برآورده شدن حاجات، یک امر مطلوب و مؤکد دین ماست.
اما هر عقل سلیمی می‌داند که حاجت طلبیدن و شفیع قراردادن ائمه اطهار(ع) باید برای امور عقلایی باشد و ایضاً بر اساس روایت ما، فرد مذنب و بدهکار نیز باید بداند که بدون توبه و ادای دِین، هیچ تقاضای بخششی از وی در پیشگاه الهی و در مقابل کسانی که به آنها مقروض است، مورد قبول واقع نمی‌شود.(بر اساس تعالیم دینی ما، حتی فردی که از سوی حاکم شرع به اعدام محکوم شده است نیز می‌تواند توبه کند، اما حکم اعدام برای وی قطعی است و توبه‌ی او برای پس از مرحله اعدام و برای جهان دیگر کارایی خواهد داشت)
بر همین اساس و در اشاره به عرض حاجت آقای منتجب‌نیا؛ یکی دیگر از چهره‌ها نیز چند ماه قبل در یک سخنرانی عمومی، ذات باریتعالی را به حق حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) قسم داده بود که زندانیان سیاسی (مقصود فتنه‌گران در حصر است) را آزاد کند!
و همچنین در دولت قبل، یک مقام اجرایی که دوره مسئولیت وی در حال اتمام بود و قانوناً نمی‌توانست در همان سمت به خدمت مشغول باشد، در یکی از سخنرانی‌های خود اینطور عنوان کرد که «اگر خداوند توفیق مجدد خدمت (در همین سمت!) را عطا کرد»!
اما پر واضح است که چنین دعاهایی هرگز مستجاب نشده و نخواهند شد.
زندگی اجتماعی بویژه در ساحت حکومتی اسلامی و مبتنی بر فقه و ولایت ائمه، چارچوب‌هایی منطقی، قانونی و عقلایی دارد و قاعدتاً کسی نمی‌تواند انتظار داشته باشد که دعاها و حاجات بی‌مبنای وی به مصداق کودکی که به دلیل یک غلط نویسی در امتحان، اینطور دعا می‌کرد که اسم قله دماوند به سبلان تغییر پیدا کند! مستجاب شود.
وی گفته است: امیدواریم خداوند آزادی آنها را فراهم کند!
به گزارش فارس، استمداد طلبیدن از ذات پاک حق‌تعالی و حتی شفیع قراردادن ائمه اطهار و روزهای مقدس برای برآورده شدن حاجات، یک امر مطلوب و مؤکد دین ماست.
اما هر عقل سلیمی می‌داند که حاجت طلبیدن و شفیع قراردادن ائمه اطهار(ع) باید برای امور عقلایی باشد و ایضاً بر اساس روایت ما، فرد مذنب و بدهکار نیز باید بداند که بدون توبه و ادای دِین، هیچ تقاضای بخششی از وی در پیشگاه الهی و در مقابل کسانی که به آنها مقروض است، مورد قبول واقع نمی‌شود.(بر اساس تعالیم دینی ما، حتی فردی که از سوی حاکم شرع به اعدام محکوم شده است نیز می‌تواند توبه کند، اما حکم اعدام برای وی قطعی است و توبه‌ی او برای پس از مرحله اعدام و برای جهان دیگر کارایی خواهد داشت)
بر همین اساس و در اشاره به عرض حاجت آقای منتجب‌نیا؛ یکی دیگر از چهره‌ها نیز چند ماه قبل در یک سخنرانی عمومی، ذات باریتعالی را به حق حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) قسم داده بود که زندانیان سیاسی (مقصود فتنه‌گران در حصر است) را آزاد کند!
و همچنین در دولت قبل، یک مقام اجرایی که دوره مسئولیت وی در حال اتمام بود و قانوناً نمی‌توانست در همان سمت به خدمت مشغول باشد، در یکی از سخنرانی‌های خود اینطور عنوان کرد که «اگر خداوند توفیق مجدد خدمت (در همین سمت!) را عطا کرد»!
اما پر واضح است که چنین دعاهایی هرگز مستجاب نشده و نخواهند شد.
زندگی اجتماعی بویژه در ساحت حکومتی اسلامی و مبتنی بر فقه و ولایت ائمه، چارچوب‌هایی منطقی، قانونی و عقلایی دارد و قاعدتاً کسی نمی‌تواند انتظار داشته باشد که دعاها و حاجات بی‌مبنای وی به مصداق کودکی که به دلیل یک غلط نویسی در امتحان، اینطور دعا می‌کرد که اسم قله دماوند به سبلان تغییر پیدا کند! مستجاب شود.
